هر گوشه ی این قلبم دردیست که پنهانی

زیبایی و چون ماه درخشنده ترینی

آری به یقین ماه ترین ماه زمینی

آغوش تو آرامش ِ این لحظه ی نابه

هر جای دگر جز تن ِ تو سرد و سرابه

زیبایی و من مست ِ توام ای همه خوبی

دیوانه شدم تا دل من را تو بکوبی

این آخرین باره

          که دستامون همو داره

                           که دنیامون پریشونه

                                       که رویامون نفس داره

آره این آخرین باره

                   نگاهامون گرفتاره

یکی از ما دوتا انگار

                         از این دلتنگی بیزاره

تو میری و منم اینجا

       شبیه درد میپیچم

تومیری و از این رفتن

                          هنوز مبهوتم و گیجم

حال و روزم شده مردی که اسیره
روی خاکستر این شعرا می میره

حال و روزم شده مردی که نفس هاش
یکی در میون داره برات میگیره

تو ولی برو عزیزم راه خوبو
دل این عاشق دیونه نکوبو

راحت از کنار این سایه عبور کن
گه گداری خاطره ها رو مرور کن

من ازت میگذرم و برات میمیرم
اره باورت بشه پیش تو گیرم

حال و روزم این روزا تباهی
رنگ روزم بی تو شد شب و سیاهی

تو ولی برو گلم بی من بتونی
تا ته این عاشقی زنده بمونی

توو این دنیای وارونه

کسی عاشق نمی مونه

کسی قدر ِ یه معشوقو

نه می دونه نه میتونه

توو این دنیای آشفته

کسی یادت نمی افته

هزاران گرگ اطرافت

به نام آدمی خفته

به هر کی میرسی درده

هزارن مرد که نامرده

که از دور اتشی اما

کنارش میرسی سرده

ادامه دارد ...

هر گوشه ی این قلبم دردیست که پنهانی

افسوس ِ تو را دارد.. اما تو نمی دانی

دور از منی و اما در سینه تو را دارم

این دوری و این بودن شد باعث ِ حیرانی

دنیای وسیعی نیست دنیای بدون تو

یک قصر که دلگیر و یک عمر به زندانی

دور از تو کسی بودن واهی و خیالات ِ

هر لحظه تو را خواندن یعنی در عرفانی

افسوس نخواهم خورد افسوس مرا اما...

لیکن چه سودی هست در حال ِ پریشانی ؟